Ви ја претставуваме една од најубавите љубовни песни напишана на овие простори, посветена на славната убавица Емина која живеелa во соседството на познатиот српски поет Алекса Шантиќ во Мостар и го инспирирала да ја напише истата. Кога за првпат ја прочитав песнава, како да ме врати во убавите стари времиња кога љубовта се раскажуваше и пееше толку искрено и чисто.
Уште повеќе ме воодушеви фактот што навистина Алекса Шантиќ често поминувал покрај градината на Емина опиен од розите, јасминот и од нејзината убавина и така една вечер 1903 год. тој ја напишал песната која останала и денес да сведочи за нејзината убавина.
Се разбира, таа има извонредна мелодичност и нејзината семантика, посебно турцизмите се спомен за едно време кога јазикот живеел во една сосема поинаква форма.
Текстот станал и музичка композиција и истата се изведувала насекаде како една од најпознатите севдалинки кои некогаш биле напишани. Истата е дури и предложена да биде прифатена и како национална химна на Босна затоа што ги поврзува сите националности кои таму живеат.
Алекса Шантиќ (27 мај 1868, Мостар, Австро-Унгарија – 2 февруари 1924, Мостар, Кралство СХС) -е српски поет кој творел на почетокот на 20 век и живеел во Мостар. Пишувал љубовна и патриотска поезија, која е објавена во неговите стихозбирки со наслов „Песни“ (Pjesme) и „На старите огништа“ (Na starim ognjištima).
Автор е исто така на неколку драмски дела и е преведувач и составувач на антологијата „Од германската лирика“ (1910). Го основал книжевното списание „Зора“ (1896 – 1901) за кое се смета дека спаѓа меѓу најмодерните и најдобрите српски книжевни списанија на преминот од 19 во 20 век.
Прочитајте ја „Емина“ во оригинал и превод на македонски јазик
Емина
Синоќа кога се враќав од топлиот амам,
Поминав покрај градината на стариот имам;
И таму, под една јасминова сенка
Со ибрикот во рака стоеше Емина.
Ох, колку е убава, проклета да е! Се колнам во стариот имам
Да биде и кај султанот, нема срам да ѝ е.
А кога оди, рамената како ѝ се движат…
Нема да ви поможи ни амајлија од оџа.
И реков селам, но, жими дина,
Не сака да чуе убавата Емина,
Во сребрениот ибрик водата ја лие
Во градината отиде рози да залие.
Се раздува ветрот и по тие прекрасни плеќи
Ги расплете нејзините плетенки густи
Како зумбул плав замириса нејзината коса
А јас замаен бев, ох како ли ме маѓепса!
За малку се сепнав, жими дима
Но, кај мене не дојде убавата Емина.
Само еднаш ме погледна луто
Не ѝ гајле што ја љубам лудо!
Превод од српски јазик: Маја Дојчинова Малиновска
Песната во оригинал на српски јазик:
EMINA
Sinoć, kad se vratih iz topla hamama,
Prođoh pokraj bašte staroga imama;
Kad tamo, u bašti, u hladu jasmina,
S ibrikom u ruci stajaše Emina.
Ja kakva je, pusta! Tako mi imana,
Stid je ne bi bilo da je kod sultana!
Pa još kad se šeće i plećima kreće…
– Ni hodžin mi zapis više pomoć neće!…
Ja joj nazvah selam. Al’ moga mi dina,
Ne šće ni da čuje lijepa Emina,
No u srebren ibrik zahitila vode
Pa po bašti đule zalivati ode;
S grana vjetar duhnu pa niz pleći puste
Rasplete joj one pletenice guste,
Zamirisa kosa ko zumbuli plavi,
A meni se krenu bururet u glavi!
Malo ne posrnuh, mojega mi dina,
No meni ne dođe lijepa Emina.
Samo me je jednom pogledala mrko,
Niti haje, alčak, što za njome crko’!…
1903.
Aleksa Šantić
