Денешен избор се овие стихови од Октавио пас, со наслов:

„Пред почетокот“

Испомешана врева, светлина неизвесна.
Друг ден започнува.
Соби во полумрак
и две спружени тела.
Во челото мое се губам
по едно пусто поле.
Часовите веќе ножовите свои ги острат.
Но ти до мене дишеш;
мила а далечна
недвижејќи се течеш.
Недосеглива ако те мислам,
со очите те допирам јас,
со рацете те гледам.
Соништата нѐ делат,
нѐ спојува пак крвта:
река сме од пуслирања.
Зрее под твоите клепки
семето сончево.
Светот
сѐ уште стварен не е,
времето се сомнева пак:
Извесна само е
топлинат на твојата кожа.
Во дишењето твое ја слушам
плимата на битието,
заборавениот слог на почетокот.

Октавио Пас бил мексикаски поет и дипломат. Во 1990 г. ја добил Нобеловата награда за литература. Повеќе за него овде.